Santiago aan de horizon

Het doel van een Camino is niet dat je in Santiago aankomt, maar dat je een innerlijke reis maakt. Het gaat niet om het eindpunt, maar om de reis.

Dat mag dan zo zijn, Santiago komt dichterbij. Nog drie dagen denk ik voor ik voor de kathedraal op het plein sta met al die andere mensen die een reis hebben gemaakt.

Misschien ook wel met de 40 Spanjaarden die ik vandaag ontmoette. Vanwege de warmte ben ik al om kwart over 5 gestart. Nog donker. Geen probleem de eerste kilometers, want die volgen een doorgaande weg. Het wordt licht als ik bos word ingestuurd. In Miraz, na 15 km is een bar met terras. Nog steeds een beetje nevel en koel. En de bar is nog open ook. Eerst eens een uurtje zitten. De koeien komen voorbij, de geiten gaan naar hun wei. Dan komen er drie vrouwen, een stel mannen, nog meer vrouwen en mannen. Het blijkt een groep van 40 Spanjaarden te zijn die in 10 dagen van Ribadeo naar Santiago lopen en een eigen bus hebben, zodat niet iedereen alles hoeft te lopen. Ze sluiten me helemaal in, de mannen gaan om 9.30 uur al aan het bier, de vrouwen delen noten, tomaatjes, kersen en kaas met me. Heel gezellig. Hun bus staat bij het pension waar ik heb gereserveerd. Dat is nog 10 km en een paar zie ik onderweg weer. Holland doet het goed. In ieder geval vinden ze onze koningin beter dan Letitzia van Spanje.