Bij de nonnen

Het is zover. Na gisteren bij het gezin van een longarts (de man van Madame Simon die pelgrims onderdak biedt) te hebben geslapen, nu dan toch in en echt klooster bij Benedictijner zusters. Dat was een aanrader van Madame Simon als we geen contact kregen met de herberg in Auros. Vanmorgen werd daar wel de telefoon opgenomen, maar was er geen plaats. Een echte omweg was het niet naar het klooster, maar wel 5 km langs de weg. Niet leuk lopen. Het klooster is mooi en heeft een grote afdeling hotellerie. Er kunnen veel mensen slapen, maar er zijn met ons erbij maar vier mensen. Buiten ons drie is er nog een Fransman. We eten samen met een zuster uit Congo en de tuinman. Maar eerst natuurlijk naar de mis: vespers. Dat is een van de acht diensten per dag. De nonnen zingen mooi. Een oudere man is er speciaal voor gekomen met de auto. Ik heb nu mijn eigen kloostercel. Wel met eigen douche en toilet, dus niet echt spartaans. En vanavond is er eindelijk een onweersbui gevallen. Hopelijk morgen geen modderbad onderweg. Op dus naar de familie Dudit in Bazas. Ben benieuwd hoe die wonen. Het is wel een heel geregel om het onderdak te vinden. Gewoon gaan en zien waar je slaapt, blijkt geen optie. Vanseveren bellen dus. Ga ik nog leren om Frans te spreken ook