Een dag met toevalligheden
Blijf op de hoogte en volg Marion
02 Juni 2017 | Spanje, Fisterra
In de mooie herberg van Milladoiro hadden we nog een genoeglijke avond met de 10 gasten die er waren. Nieuw Zeeland, Frankrijk en Nederland en een Filipijnse vrijwilligster uit Australië. Zij slaat gewoon op de slaapzaal.
Ik doe het heel rustig aan en maak geen haast om op te staan. Het is nog maar een kort stukje naar Santiago, ongeveer 8 km. Na het ontbijt met Marian bij een tankstation lopen we meteen verkeerd naar een sportveld. Een poging om door de bosjes op de route uit te komen loopt op niets uit, behalve wat schrammen. Geen andere oplossing dan terug naar het begin. Daarna gaat het als een zonnetje. Op een onduidelijk punt wijst een Spanjaard de kortste weg. Dat is niet de mooiste om Santiago binnen te komen. Nog voor 10.00 uur sta ik voor de kathedraal. Wat een circus. Allemaal groepen toeristen met gidsen. Bij het Pelgrimsbureau sta ik 2 uur in de rij om mijn oorkonde te krijgen. Marian voegt zich bij me en dringt daardoor een beetje voor.
Met een mooie oorkonde in een koker klim ik de trap op naar de huiskamervan de lage landen. De vrijwilligers Frans en Els verwelkomen de pelgrims uit Nederland en België met koffie en koekjes. Ik wil vandaag nog naar Finisterre om vandaar af naar Muxia te lopen. De bus gaat om 13.00 uur en het is al 12.35 uur. Dat wordt haasten, zeker als je maar ongeveer weet welke richting het busstation is. En dan wordt ik ook nog even opgehouden door de Duitse Diana. Gelukkig weten de Spaanse mensen me de juiste weg te wijzen. In een behoorlijk tempo ben ik vijf minuten voor vertrek van de bus bij het busstation en toevalligerwijze sta ik ook meteen met mijn neus voor de goeie bus. Om 14.30 uur ben ik in Finisterre. Precies op tijd om een bed te vinden en daarna uitgebreid te gaan eten. Sinds het ontbijt heb ik alleen dat koekje in de huiskamer gehad.
De wereld hangt van toeval aan elkaar. Fredy komt voorbij gestiefeld en schuift bij me aan. Dan zijn er ook Karin en Richard. Om half acht ben ik dan eindelijk in mijn onderkomen om te douchen. Als ik in de gezamenlijke ruimte ga zitten hoor ik iemand iets zeggen over Margot uit Amstelveen. Maar haar heb ik twee jaar geleden veel opgetrokken en zij gaf het telefoonnummer van Alfonso. Zit ik gewoon naast Ada met wie Margot nu meerdere dagen heeft gelopen. Het is dus weer een gezellige dag en avond geworden.
De Caminowereld is zo klein.
Ik doe het heel rustig aan en maak geen haast om op te staan. Het is nog maar een kort stukje naar Santiago, ongeveer 8 km. Na het ontbijt met Marian bij een tankstation lopen we meteen verkeerd naar een sportveld. Een poging om door de bosjes op de route uit te komen loopt op niets uit, behalve wat schrammen. Geen andere oplossing dan terug naar het begin. Daarna gaat het als een zonnetje. Op een onduidelijk punt wijst een Spanjaard de kortste weg. Dat is niet de mooiste om Santiago binnen te komen. Nog voor 10.00 uur sta ik voor de kathedraal. Wat een circus. Allemaal groepen toeristen met gidsen. Bij het Pelgrimsbureau sta ik 2 uur in de rij om mijn oorkonde te krijgen. Marian voegt zich bij me en dringt daardoor een beetje voor.
Met een mooie oorkonde in een koker klim ik de trap op naar de huiskamervan de lage landen. De vrijwilligers Frans en Els verwelkomen de pelgrims uit Nederland en België met koffie en koekjes. Ik wil vandaag nog naar Finisterre om vandaar af naar Muxia te lopen. De bus gaat om 13.00 uur en het is al 12.35 uur. Dat wordt haasten, zeker als je maar ongeveer weet welke richting het busstation is. En dan wordt ik ook nog even opgehouden door de Duitse Diana. Gelukkig weten de Spaanse mensen me de juiste weg te wijzen. In een behoorlijk tempo ben ik vijf minuten voor vertrek van de bus bij het busstation en toevalligerwijze sta ik ook meteen met mijn neus voor de goeie bus. Om 14.30 uur ben ik in Finisterre. Precies op tijd om een bed te vinden en daarna uitgebreid te gaan eten. Sinds het ontbijt heb ik alleen dat koekje in de huiskamer gehad.
De wereld hangt van toeval aan elkaar. Fredy komt voorbij gestiefeld en schuift bij me aan. Dan zijn er ook Karin en Richard. Om half acht ben ik dan eindelijk in mijn onderkomen om te douchen. Als ik in de gezamenlijke ruimte ga zitten hoor ik iemand iets zeggen over Margot uit Amstelveen. Maar haar heb ik twee jaar geleden veel opgetrokken en zij gaf het telefoonnummer van Alfonso. Zit ik gewoon naast Ada met wie Margot nu meerdere dagen heeft gelopen. Het is dus weer een gezellige dag en avond geworden.
De Caminowereld is zo klein.
-
02 Juni 2017 - 22:17
Thea:
Doel bereikt. Gefeliciteerd! -
02 Juni 2017 - 22:36
Mieke:
Lieve Marion,
Gefeliciteerd! Weer een camino op je naam.
En de kathedraal staat nog steeds in de steigers -
03 Juni 2017 - 07:30
Hans & Leen:
Top! En wat een bijzondere dag zo, met al die ontmoetingen er bij en al weer op volgende plek. Goed geregeld Marion! -
03 Juni 2017 - 10:19
Tineke:
Lieve Marion,
Genoten van je verslagen. En van je verhalen over je ontmoetingen met mensen. Ook gefeliciteerd met het bereiken van je doel. Weer een mooie reis gemaakt. -
04 Juni 2017 - 09:41
Ineke:
Gefeliciteerd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
