Wellington

Inmiddels zijn we in Wellington aangeland. Na de Maori-avond in Roturua reizen we met onze bus naar Tongariro National Park. Dat is niet alleen de naam van het park, maar ook de naam van het plaatsje waar ons hotel staat. In het park drie grote vulkanen en veel mogelijkheden om te wandelen. De meest populaire is de Tongariro Alpine Crossing. En dat is geen eitje. Om zes uur haalt de bus ons op om naar het beginpunt te gaan op 1.100 meter. Het is amper licht als we starten met lopen. Van de 19 mensen van de groep lopen er 9 mee. Ieder het eigen tempo. En dat is maar goed ook, want na de eerste paar kilometers gaat het behoorlijk om hoog, maar wel over een goed pad ennhier en daar trappen. Ze noemen dat de devels staircase. Vervolgens een krater die vlak is en dan lijkt het echt meer op klauteren tegen de sterke wind in, maar de beloning is een schitterend zicht op een paar kratermeren. Een steile helling met gruis brengt je al glijdend naar omlaag. Ik dank Mark dat ik zijn stokken mocht lenen en dat ik mijn knie ondersteun met een brace. Daarna gaat het nog een paar uur bergaf. Door het mooie zonnige weer was het een mooie tocht.

De Maori avond was een belevenis met zo veel mensen. Ik weet nu wat hangi en haka is. Het een kun je eten (gegaard in een rookzuilen) en het ander moet je beleven (de welkomstdans).

Wellington is een hippe plaats aan een baai. Aangenaam om te zijn.