Cruz de Ferro

De zon is net op en de omgeving is geweldig mooi met al die kleuren van de bloemen. Even buiten Foncebadón staat nog een restje van een oude kerk. Er omheen lopen koeien. Met de opkomende zon een mooi plaatje. Ik loop de hele dag alleen en het voelt weer geweldig. Mijn lichaam is sterk geworden en protesteert nauwelijks. Alleen opstaan van een matras op de grond valt niet echt mee.

De route naar het Cruz de Ferro gaat via een mooi pad geleidelijk aan omhoog. Het kruis zelf is maar klein en staat op een paal van wel 30 meter. Voor veel mensen is het een emotionele plaats waar ze een steen achterlaten. De meesten maken ook een foto. Ik kan niet achterblijven en wil ook die foto. Een aardige Duitse jongen maakt hem voor mij. Eigenlijk vind ik het een beetje heiligschennis om bovenop al de stenen te gaan staan, die pelgrims al een paar duizend jaar daar neerleggen. De onderste moeten heel oud zijn en nog meer betekenis hebben dan de recente. Wat betekent het als je een foto van jezelf wilt, lachend terwijl je een steen over je schouder gooit. Er zijn ook mensen de huilen. Ik ga rustig bij het kerkje op een bankje zitten en heb zo mijn gedachten.

Het is geen echt mooie plek. De asfaltweg loopt vlak langs het kruis. Je kunt er prima met de auto komen. Er staat ook een camper, maar verder is het nog stil.

De rest van de dag gaat het eerst langzaam en dan snel omlaag over kleine paadjes met veel stenen. Het is ongelofelijk, maar ik heb geen enkele last van mijn knieën of mijn benen. Ik drink iets in een hele nieuwe herberg in El Acebo. Er is echt alles, zelfs een zwembad.

In de loop van de middag kom ik op het heetst van de dag in Ponferrada. De herberg is buiten het centrum en een donativo. Dat betekent dar je zelf bepaalt hoeveel je wil betalen. Het ziet er goed uit. Grote tuin en kamers met vier personen.